De nederlandse kolonisten

Lees je een boek of een tijdschrift over frankrijk, of liever gezegd Nederlanders in frankrijk dan zijn het al gauw de verhalen van de leuke knulligheid van de franse dorpjes in de Provence waar ze voor ‘weinig’ een huisje op de kop hebben kunnen tikken en waar het O zo leuk is om de burgemeester ieder jaar met oud en nieuw oliebollen te brengen en als traktatie een fles jenever cadeau te doen als er weer eens het jaarlijkse feest in het dorp is. Tot zo ver geen nieuws .Wat deze zelfde Nederlanders vergeten te vermelden is ons typisch Nederlandse kolonisten gedrag in den vreemde, we zouden toch beter moeten weten na honderden jaren overheersing in de overzeesche gebieden, maar nee. Niet dat wij de Fransen aan enig beleid gaan onderwerpen in den vreemde (alsof een Fransoos zich iets laat zeggen door een Nederlander) nee ik schrijf over ons typische claim gedrag van ik was hier het eerst. Ook al bestaat een dorp al duizend jaar ,als de eerste Nederlander een feit is zal deze dat dorp claimen als zijnde zijn leuk en lieftallig dorpje, zijn burgemeester en zijn omgeving en wee je gebeente als jij als nieuwkomende mede Nederlander ook maar 1 stap in de buurt van dit of andere omliggende dorpjes een huisje probeert te bemachtigen .Waar de Fransoos de Nederlandse invasie als een goed en een slecht teken beschouwt, goed om dat meer mensen die een dorp bewonen de leefbaarheid van een dorp garanderen en slecht het zijn buitenlanders en het dus maar op de gulden middenweg gooit. zal de eerste Nederlander ten alle tijden zijn gebied verdedigen tegen een eventuele invasie van medelanders. Niet vertellen dat hier nog drie huisjes voor niks te koop staan en vooral net doen alsof je Frans bent als er een Nederlander toevallig je huis passeert.
Het favoriete tijdverdrijf is dan ook het in het Frans uitleggen aan een medelander als deze de weg vraagt waar hij of zij gaan moet,dit alles met een overduidelijke Nederlandse RR en op de achtergrond het enige in de wijde omtrek goed in de verf zittende huisje met provencaals blauw geschilderde luikjes terwijl de overheersende luiken kleur in de omgeving toch meer naar afgebladdert bruin neigt.Zo ook laatst in ons Hotel in Buzancy.
Met enig schroom kwam er overduidelijk een Nederlands stel ons restaurant binnen om wat te gaan eten. Op het eerste oog niks aan de hand zou u denken totdat er een gesprek tot stand was gekomen.Deze lieve naieve mensen vertelden dat ze expres het hele jaar niet in ons restaurant waren wezen eten(wat op zich al een opgave is daar wij het enige restaurant in de wijde omtrek zijn) verrast door zoveel openhartigheid wilden wij toch de reden weten. Nou zat het zo dat deze mensen uit een naburig dorpje kwamen waar onze franse compagnon naartoe was verhuist, deze mensen hadden echter begrepen met hun hoogst waarschijnlijk slechte frans dat niet onze franse compagnon maar wij naar dit zelfde dorpje waren verhuist maar dat wij daar dan ook van plan waren om een chambre d’hote te beginnen en zo nog meer verderfelijke medelanders naar dit gebied te lokken en klaarblijkelijk zat hun dat zo hoog dat ze als wraak maar niet meer in ons restaurant zijn gaan eten alsof wij ze zouden missen van die mensen die twee potten thee zetten van 1 zakje zou mijn moeder zeggen en alleen maar 1 keer per jaar geld uit geven aan een menu du jour voor 11,50 en daar niks anders te drinken bij bestellen dan een karaf d ‘eau want die is bij wet voorgeschreven gratis in La Republiek.
Gek he dat apartheid een Nederlands woord is.