Daar sta je dan gepakt en gezakt voor een dicht hotel midden in de nacht in de middel of niks ,of beter gezegd in Buzancy midden in de Argonne het midden van de champagne ardennes streek. Stik donker is het hier, in Nederland weet je niet eens wat donker is totdat je ooit hier bent geweest de straat verlichting gaat hier stipt om 10,30 uur uit totaal vergeten. Otje van drie jaar in de auto, kat in de auto al zes uur klagend aan het miauwen en de hond moet nodig, moe van het de hele dag volstouwen van de vrachtwagen, en een zeer akelig gevoel bekruipt me, was het vandaag wel,ze zou toch bellen als het niet zo was waarom hebben wij dan toch al dagen niks van haar gehoord gaat het nog wel door ?. Je kent die fransen denk ik bij mezelf, nog een keer aanbellen en? …... weer niks ,zou ze het nou echt vergeten zijn ?…Eens kijken of er een deur open staat,Maarit hoort dit er ook bij ? Ik sta voor een grote ronde garage deur, licht grijsblauw, ik trek eraan en ? ,Weer niks dicht,nou krijg ik het toch echt benauwd. Duwen dan ,straks sta ik bij de buren aan hun garagedeur te trekken krijg ik zo een boze fransoos voor me, die me gaat staan uitschelden om 1 uur s’nachts en ik stamelend terug stotteren eh eh pardon monsieur je cherche madame Colette, gaat er door mijn hoofd. Ja hij gaat open. Aarzelend stap ik naar binnen ik roep nog een keer voor de zekerheid bonjour ,geen geluid , nou verder dan maar in het donker.Links voor me doemt er een klein trapje op ,ik graaf in mijn geheugen volgens mij gaat hij naar de keuken, al struikelend kom ik boven in de keuken aan, nu het licht nog vinden. Even later sta ik bij de voordeur en kan iedereen binnen laten , de opluchting straalt van hun gezichten ,mijn broer en een vriend zijn wel toe aan een beetje ontspanning ten slotte hebben zij er meer dan 10 uur over gedaan met een vrachtwagentje dat drie keer zijn laad vermogen had overschreden ,en zwaar overhelde in ieder bocht.
Luid converserend over de hachelijke momenten van hun tocht gaan we zitten in het restaurant van Hotel du Saumon ,of moet ik nu zeggen ons Hotel du Saumon een meer dan 250 jaar oud zandstenen gebouw op de hoek van de hoofdweg met meer dan 60 louvre luiken en nog volledig in zijn originele staat ,van binnen en van buiten ,dat al meer dan 150 jaar dienst doet als hotel/restaurant met als enige upgrade dat het hotel in 2001 volledig van alle moderne gemakken is voorzien . Zouden er ook gasten zijn zegt maarit ?. Opeens treft het me we hebben een Hotel ,iets zachter jongens je weet maar nooit hoe gehorig het hier is. Maarit gaat op zoek naar het gastenboek maar hoe ziet zoiets eruit als je het nog nooit onder ogen hebt gehad , tevergeefs. Terwijl ik op zoek ga naar wat te drinken gaat Maarit alle kamers maar eens langs,voorzichtig probeert ze alle deuren en elke keer als ze denkt dat een kamer leeg is hoor ik haar Oh Pardon zeggen en met een rood hoofd komt ze terug.
2 van de negen kamers zijn leeg zegt ze, daar moeten jullie maar slapen tegen mijn broer ,en tegen mij zal ze al al haar spullen uit ons huis hebben gehaald ?.Voorzichtig doen we de deur naar ons appartement open,links in de woonkamer liggen her en der dozen kleren stoelen en alles wat er op wijst dat er iemand aan het verhuizen is .Voorzichtig en zachtjes roepend ‘’Colette’’ ,’’Colette’’ gaan we verder met wat Jaques Coustau zou zeggen zi quest to the unknown .
Na alle kamers in ons appartement grondig uitgeplozen te hebben op enig teken van leven is de conclusie niemand thuis .De vermoeidheid slaat hard toe en we gaan maar gedrieen op een deken op de grond slapen om de volgende dag in ons franse bestaan wakker te worden.
Bonjour hoor ik iemand vaag zeggen ,het is ochtend en de zon staat al hoog aan de hemel,ik doe mijn ogen voorzichtig open en bekijk de kamer waarin ik lig.Muren van licht blauw en een oude deur met glas in lood vergezeld door een vloer van eiken ,de combinatie klinkt als een recept uit een franse menu kaart en het bevalt me,toch komt daar weer die donderwolk vol met een regen van vragen over het hoe en het wat we gaan doen in dit franse bestaan ,ik sta op en vervoeg mij richting het geroezemoes beneden.
In het restaurant staat een lange tafel vol met een frans ontbijt al op ons te wachten en ik denk ook al is het fout ook al is het goed dit is zoals een ontbijt zijn moet.Vers gebakken croissantjes met jam een pain au chocolat ,veel te sterke koffie, jus d órange en een stokbrood,heerlijk. Colette onze verse franse would be partner (40jr zwart haar slank en een beetje hittepetitterig) voert het hoogste woord en naar het schijnt gaan we direkt aan de slag .
Waar ik nog het gevoel had op vakantie te zijn (denkend aan die langzame fransen die in de lome hitte verloren tijd verloren laten gaan )zit ik in een spraakwaterval van onsamenhangendheid te kijken naar iemand die niets anders doet dan alles even tussendoor (later zal blijken dat volgens haar haar werk bestaat uit tussendoortjes )ontbijtje klaar zetten ,tussendoor even kamertje schoonmaken daar weer tussendoor even koffers wegbrengen ,maar eerst tussendoor even de lunch doen ,en tussendoor even boodschappen doen, en dan wis en waarachtig rustig een uur staat te keufelen aan de telefoon ,terwijl er nog duizend andere tussendoortjes te doen zijn. En de kok geergerd staat te wachten met haar net zorgvuldig gebraden eten, waarvan de geur al vooruit het restaurant in huppelt, de klant al beroerd maar zijn honger nog lang niet kan stillen, daar zij nog in de keuken staat.je begrijpt ik en colette gaan niet zo goed samen, maar Maarit gaat met iedereen goed, dus maakte ik me geen zorgen.En algauw dwalen mijn gedachten af en staar ik naar de jaren 20 inrichting van ons restaurant,mijn blik blijft rusten op de prachtige houtnerf geschilderde lambrizering,een trompe l oueil (waar al 80 jaar iedereen omheen schildert) en de zonnestralen die speels door de glas in lood raampjes van ons entree halletje schijnen.
Ik denk terug aan hoe wij aan dit hachelijke avontuur zijn begonnen .Ik zie ons nog zo zitten in de keuken van het huis van mijn schoonouders, ik net failliet gegaan met onze fabriek in hondenkoekjes, mijn schoonvader met zijn bedrijfje in het verkopen van huisjes in de franse ardennen ,mijn schoonmoeder en maarit. Zoals altijd leg ik mijn ideeen en problemen gewoon ronduit op tafel, en zo komen wij op een discussie over de toekomst ,wat gaan we doen daan ,(zou engi benji zeggen) en ik wist het niet. Solliciteren ,niet makkelijk voor iemand die altijd eigen baas is geweest ,opnieuw beginnen ,eigenlijk was ik daar te moe voor ,naar Frankrijk zegt Maarit dan, en ik natuurlijk sarcastisch en wat gaan we daar dan doen? ?putje scheppen?. Nou sprak het idee van naar frankrijk gaan mij eigenlijk altijd al aan(terug denkend aan mijn gelukzalige jeugd met lange vakantie’s in Saint tropez, dat toen nog o zo eenvoudig was) verlegde ik gauw mijn blikveld naar deze regio, ja zeg ik best een goed idee maar dan iets doen wat je bij huis kan doen, waar we otje lopend naar school kunnen brengen,en waar we geen stress meer hebben (mijn utopia). ok de optie’s 1) een goedkoop boerderijtje kopen maarit blijft nog even werken als technisch tekenaar om de ods and ends aan elkaar te kunnen knopen, ik deze verbouwen tot chambre d’hotes en dan maar hopen dat het gaat lopen.Nou nee een beetje te onzeker.2)een baan zoeken in frankrijk ,en dan maar zien .Nou nee banen liggen niet voor het oprapen in franrijk. En dan mijn schoonvader ik heb nog een hotelletje te koop in de franse ardennen, (en uiteen spatte mijn bubbel vol ideeen van zuid frankrijk) .Zullen jullie daar niet eens gaan kijken? .En gek genoeg het idee sprak me nog aan ook, ok geen strand geen zon maar ook geen stress, wel otje lopend naar school ,en iets doen bij huis .En wat nog belangrijker is, het hotelletje heeft al een begin omzet .Mijn zakelijk verstand neemt het gauw over van mijn dromerige fantasie, en we spreken af eens te gaan kijken.2 weken later is het zover. Waar ik dacht terecht te komen in achenebbisj Frans zootje, viel de charmante eenvoud van het hotelletje als een warme deken over me heen .En toen bleek onze franse would be partner ook nog engels te spreken ,en waren de kamers fantastisch.Ik kon het niet geloven.In mijn hoofd was ik al aan het inrichten, en ik wist, dit moest het dan maar worden stap 2 in ons leven emigreren naar de franse ardennen.
Nu nog even het hoe en het wat financieel, een goed gesprek tussen alle medezeggenschap hebbende; mijn ouders, mijn schoonouders, familie, vrienden, kennissen ,vage kennissen. Wij kwamen er niet echt uit .Na al die opinies te hebben aangehoord viel de beslissing maar niet .totdat mijn schoonvader ons een borreltje inschonk, en de historische woorden sprak,ik zou het gewoon doen.
Dit komend van de meest conservatieve man die ik ken,die er altijd een andere mening op nahoud dan mij, gaf bij mij en maarit de doorslag. We zijn ondertussen al wonend in frankrijk al 1,5 jaar vele gesprekken met de burgemeester, de bank,notaris ,chambre de commerce, en een heuse opleiding ;Hoe start ik een bedrijf in frankrijk, een totaal ander plan tot overname dan bij aanvang verder.En nog zijn niet alle papieren getekend .Maar we wonen ,leven en werken in frankrijk, zoals bij ons borreltje besloten.
En echt ondanks alle onzekerheden genieten we.
Luid converserend over de hachelijke momenten van hun tocht gaan we zitten in het restaurant van Hotel du Saumon ,of moet ik nu zeggen ons Hotel du Saumon een meer dan 250 jaar oud zandstenen gebouw op de hoek van de hoofdweg met meer dan 60 louvre luiken en nog volledig in zijn originele staat ,van binnen en van buiten ,dat al meer dan 150 jaar dienst doet als hotel/restaurant met als enige upgrade dat het hotel in 2001 volledig van alle moderne gemakken is voorzien . Zouden er ook gasten zijn zegt maarit ?. Opeens treft het me we hebben een Hotel ,iets zachter jongens je weet maar nooit hoe gehorig het hier is. Maarit gaat op zoek naar het gastenboek maar hoe ziet zoiets eruit als je het nog nooit onder ogen hebt gehad , tevergeefs. Terwijl ik op zoek ga naar wat te drinken gaat Maarit alle kamers maar eens langs,voorzichtig probeert ze alle deuren en elke keer als ze denkt dat een kamer leeg is hoor ik haar Oh Pardon zeggen en met een rood hoofd komt ze terug.
2 van de negen kamers zijn leeg zegt ze, daar moeten jullie maar slapen tegen mijn broer ,en tegen mij zal ze al al haar spullen uit ons huis hebben gehaald ?.Voorzichtig doen we de deur naar ons appartement open,links in de woonkamer liggen her en der dozen kleren stoelen en alles wat er op wijst dat er iemand aan het verhuizen is .Voorzichtig en zachtjes roepend ‘’Colette’’ ,’’Colette’’ gaan we verder met wat Jaques Coustau zou zeggen zi quest to the unknown .
Na alle kamers in ons appartement grondig uitgeplozen te hebben op enig teken van leven is de conclusie niemand thuis .De vermoeidheid slaat hard toe en we gaan maar gedrieen op een deken op de grond slapen om de volgende dag in ons franse bestaan wakker te worden.
Bonjour hoor ik iemand vaag zeggen ,het is ochtend en de zon staat al hoog aan de hemel,ik doe mijn ogen voorzichtig open en bekijk de kamer waarin ik lig.Muren van licht blauw en een oude deur met glas in lood vergezeld door een vloer van eiken ,de combinatie klinkt als een recept uit een franse menu kaart en het bevalt me,toch komt daar weer die donderwolk vol met een regen van vragen over het hoe en het wat we gaan doen in dit franse bestaan ,ik sta op en vervoeg mij richting het geroezemoes beneden.
In het restaurant staat een lange tafel vol met een frans ontbijt al op ons te wachten en ik denk ook al is het fout ook al is het goed dit is zoals een ontbijt zijn moet.Vers gebakken croissantjes met jam een pain au chocolat ,veel te sterke koffie, jus d órange en een stokbrood,heerlijk. Colette onze verse franse would be partner (40jr zwart haar slank en een beetje hittepetitterig) voert het hoogste woord en naar het schijnt gaan we direkt aan de slag .
Waar ik nog het gevoel had op vakantie te zijn (denkend aan die langzame fransen die in de lome hitte verloren tijd verloren laten gaan )zit ik in een spraakwaterval van onsamenhangendheid te kijken naar iemand die niets anders doet dan alles even tussendoor (later zal blijken dat volgens haar haar werk bestaat uit tussendoortjes )ontbijtje klaar zetten ,tussendoor even kamertje schoonmaken daar weer tussendoor even koffers wegbrengen ,maar eerst tussendoor even de lunch doen ,en tussendoor even boodschappen doen, en dan wis en waarachtig rustig een uur staat te keufelen aan de telefoon ,terwijl er nog duizend andere tussendoortjes te doen zijn. En de kok geergerd staat te wachten met haar net zorgvuldig gebraden eten, waarvan de geur al vooruit het restaurant in huppelt, de klant al beroerd maar zijn honger nog lang niet kan stillen, daar zij nog in de keuken staat.je begrijpt ik en colette gaan niet zo goed samen, maar Maarit gaat met iedereen goed, dus maakte ik me geen zorgen.En algauw dwalen mijn gedachten af en staar ik naar de jaren 20 inrichting van ons restaurant,mijn blik blijft rusten op de prachtige houtnerf geschilderde lambrizering,een trompe l oueil (waar al 80 jaar iedereen omheen schildert) en de zonnestralen die speels door de glas in lood raampjes van ons entree halletje schijnen.
Ik denk terug aan hoe wij aan dit hachelijke avontuur zijn begonnen .Ik zie ons nog zo zitten in de keuken van het huis van mijn schoonouders, ik net failliet gegaan met onze fabriek in hondenkoekjes, mijn schoonvader met zijn bedrijfje in het verkopen van huisjes in de franse ardennen ,mijn schoonmoeder en maarit. Zoals altijd leg ik mijn ideeen en problemen gewoon ronduit op tafel, en zo komen wij op een discussie over de toekomst ,wat gaan we doen daan ,(zou engi benji zeggen) en ik wist het niet. Solliciteren ,niet makkelijk voor iemand die altijd eigen baas is geweest ,opnieuw beginnen ,eigenlijk was ik daar te moe voor ,naar Frankrijk zegt Maarit dan, en ik natuurlijk sarcastisch en wat gaan we daar dan doen? ?putje scheppen?. Nou sprak het idee van naar frankrijk gaan mij eigenlijk altijd al aan(terug denkend aan mijn gelukzalige jeugd met lange vakantie’s in Saint tropez, dat toen nog o zo eenvoudig was) verlegde ik gauw mijn blikveld naar deze regio, ja zeg ik best een goed idee maar dan iets doen wat je bij huis kan doen, waar we otje lopend naar school kunnen brengen,en waar we geen stress meer hebben (mijn utopia). ok de optie’s 1) een goedkoop boerderijtje kopen maarit blijft nog even werken als technisch tekenaar om de ods and ends aan elkaar te kunnen knopen, ik deze verbouwen tot chambre d’hotes en dan maar hopen dat het gaat lopen.Nou nee een beetje te onzeker.2)een baan zoeken in frankrijk ,en dan maar zien .Nou nee banen liggen niet voor het oprapen in franrijk. En dan mijn schoonvader ik heb nog een hotelletje te koop in de franse ardennen, (en uiteen spatte mijn bubbel vol ideeen van zuid frankrijk) .Zullen jullie daar niet eens gaan kijken? .En gek genoeg het idee sprak me nog aan ook, ok geen strand geen zon maar ook geen stress, wel otje lopend naar school ,en iets doen bij huis .En wat nog belangrijker is, het hotelletje heeft al een begin omzet .Mijn zakelijk verstand neemt het gauw over van mijn dromerige fantasie, en we spreken af eens te gaan kijken.2 weken later is het zover. Waar ik dacht terecht te komen in achenebbisj Frans zootje, viel de charmante eenvoud van het hotelletje als een warme deken over me heen .En toen bleek onze franse would be partner ook nog engels te spreken ,en waren de kamers fantastisch.Ik kon het niet geloven.In mijn hoofd was ik al aan het inrichten, en ik wist, dit moest het dan maar worden stap 2 in ons leven emigreren naar de franse ardennen.
Nu nog even het hoe en het wat financieel, een goed gesprek tussen alle medezeggenschap hebbende; mijn ouders, mijn schoonouders, familie, vrienden, kennissen ,vage kennissen. Wij kwamen er niet echt uit .Na al die opinies te hebben aangehoord viel de beslissing maar niet .totdat mijn schoonvader ons een borreltje inschonk, en de historische woorden sprak,ik zou het gewoon doen.
Dit komend van de meest conservatieve man die ik ken,die er altijd een andere mening op nahoud dan mij, gaf bij mij en maarit de doorslag. We zijn ondertussen al wonend in frankrijk al 1,5 jaar vele gesprekken met de burgemeester, de bank,notaris ,chambre de commerce, en een heuse opleiding ;Hoe start ik een bedrijf in frankrijk, een totaal ander plan tot overname dan bij aanvang verder.En nog zijn niet alle papieren getekend .Maar we wonen ,leven en werken in frankrijk, zoals bij ons borreltje besloten.
En echt ondanks alle onzekerheden genieten we.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten