woensdag 28 februari 2007

Nos clients

Waar ben ik aan begonnen ,iedere keer als ons kleine dorp(450 inwoners) uitgestorven lijkt te zijn en de mise en place allang gedaan is, staar ik naar buiten en denk ik dit. Het geeft je het gevoel alsof je iedere wandelaar fietser of motor rijder van zijn vervoermiddel af wil sleuren om hem/haar vervolgens eens vol te stoppen met de lekkerste franse gerechten die ik ken ,en net als je op het dieptepunt bent aangeland zijn ze er weer.
Madame et Monsieur Renault de eigenaars van Chateau Landreville even verder op.In de meeste gevallen praten ze hier in Buzancy al over een chateau als het een wat groter herenhuis betreft maar in dit geval is het een landgoed met een echt kasteel met gracht en een kleine 200 hectare wildgrond, geen akkerland geen bos maar wildgrond Afijn een andere manier van zeggen hier mag gejaagt worden hetzij alleen door de eigenaar.Madame en Monsieur Renault komen uit Parijs en je kunt zeggen wat je wil over parijzenaren maar de uitzondering bevestigt in dit geval , madame en monsieur Renault zijn een van onze echt vaste klanten komen ze niet s’middags dan komen ze s’avonds eten met of zonder vrienden en familie en als ze van vakantie terug komen verontschuldigen ze zich dat ze even niet bij ons zijn wezen eten ,vaste klanten dus. Veel vaster kun je ze volgens mij niet krijgen ,geen vrienden maar klanten altijd even gedistingeerd zeer geinteresseerd in ons doen en laten maar echte klanten .Kun je je voorstellen dat je in hartje amsterdam of voor mijn part echtenerbroek naar je favoriete restaurant gaat en je vervolgens verontschuldigt ,dat je er even niet geweest bent want je moest er even tussenuit ??.Dit zijn de mensen waarvoor je het allemaal doet en laten we al die andere vaste klanten niet vergeten Monsieur Meurault die nooit iets lust en toch komt eten omdat wij volgens mij als enigste restaurant in de wijde omgeving precies weten wat hij wel lust, wat zo langzamerhand een erg kort lijstje is en meestal verzint hij hier ook nog wel een aantal voors en tegens ,wel tomaat geen komkommer op de toch al beperkte groente keuze van deze man. Je ergert je rot aan de man maar als hij niet komt mis ik hem toch .In frankrijk is het de gewoonte in de middag uit dezelfde kaart te kiezen als s’avonds, geen lunch kaartje met beperkte keuze maar gewoon s’middags avond eten en s ávonds doen we het nog eens zij het in wat mildere vorm over of andersom .
Een droom voor iedere restaurateur, of toch niet. Wij nederlanders staan bekend om onze knieperigheid maar die fransen kunnen er echt wat van enkele bovenstaanden daargelaten . Bij ons heeft u voor 11,50 eur een kompleet 3 gangen menu en nog zijn er fransen die klagen over de prijs , krijg ik daar dan wel dit of dat bij ?? , Natuurlijk de gemiddelde fransoos heeft minder te besteden dan de gemiddelde nederlander en hij gaat veel vaker uit eten maar ja wat wil je met zulke prijzen.

Nee stemmers alle landen verenigt U

We hebben een band .Waar ik ook ga of sta kijken ze me op een samenzweerderige manier aan en ze knikken van jullie ook he ? ,echt vragen durfen ze het ook niet maar we hebben een band, we hebben nee gestemd. ik persoonlijk kon niet anders dan ja stemmen (met het doel een hechtere band te creeren met alle andere Europeanen) maar om me heen zie ik die band ontstaan tussen de Nee stemmers, curieus.
Zoals iedere Nee stemmer gooien de fransen het erop dat ze niet tegen europa stemmen maar dat ze de huidige regering kwijt wilden, nou dat is ze gelukt. In frankrijk heeft stemmen nut. Eens wilde de regering wegenbelasting invoeren zonder daarover de franse bevolking te raadplegen en wat kregen ze, 80 procent van de gevraagde belasting was oninbaar. Dit bleek een zo groot probleem voor de belastinginner dat de wet maar weer werd afgeschaft. Frankrijk is een Republiek dames en heren het volk bepaalt. Wij daarentegen de eeuwig volgzame Nederlander doet altijd wat de regering zegt. De mensen klagen ,zeuren, en zaniken maar we betalen keurig en we zijn het onwillekeurig eens met de door ons gekozen regering. Balkenende wist dit en ging net zoals de rest van de regering vol goede moet aan de slag, niet voorbereid op een zware slag gingen ze op een kalme beheerste manier de mensen “informeren’’ geen zware voorbereiding de mensen van het regeringsstandpunt te overtuigen (europa best belangrijk)marketingtechnisch een geniale uitspraak ‘’niet’’ ,want hij dacht het antwoord al te weten. Vandaar dat er nog nooit een referendum in Nederland is gehouden ,Nederlanders hebben geen mening dat laten wij aan de professionals over tot er een door de regering gehouden referendum wordt georganiseerd .Dan opeens blijkt dat ook wij een mening hebben.Foutje balkenende bedankt!! (eindelijk legitiem Nee stemmen en het openlijk oneens zijn met het regeringsstandpunt).Natuurlijk stemmen wij niet tegen Europa maar als je een stem hebt moet je hem ook kunnen gebruiken .Niet zoals de fransen om een reeel punt aan te tonen nee gewoon eens uit de band springen zoals een kind een snoepje uit de snoeppot steelt, en vervolgens bij navraag met een rood hoofd nee zegt. De fransen zonder weet van dit al denken echter dat wij net zoals zij principieel nee hebben gestemd, en alleen al daarom zijn wij in hun ogen in achting gestegen. Goed gedaan Nederland (en nu gauw even met de EU overleggen hoe we het recht kunnen breien) leg dat snoepje terug Nederland.

Bij een borreltje besloten







Daar sta je dan gepakt en gezakt voor een dicht hotel midden in de nacht in de middel of niks ,of beter gezegd in Buzancy midden in de Argonne het midden van de champagne ardennes streek. Stik donker is het hier, in Nederland weet je niet eens wat donker is totdat je ooit hier bent geweest de straat verlichting gaat hier stipt om 10,30 uur uit totaal vergeten. Otje van drie jaar in de auto, kat in de auto al zes uur klagend aan het miauwen en de hond moet nodig, moe van het de hele dag volstouwen van de vrachtwagen, en een zeer akelig gevoel bekruipt me, was het vandaag wel,ze zou toch bellen als het niet zo was waarom hebben wij dan toch al dagen niks van haar gehoord gaat het nog wel door ?. Je kent die fransen denk ik bij mezelf, nog een keer aanbellen en? …... weer niks ,zou ze het nou echt vergeten zijn ?…Eens kijken of er een deur open staat,Maarit hoort dit er ook bij ? Ik sta voor een grote ronde garage deur, licht grijsblauw, ik trek eraan en ? ,Weer niks dicht,nou krijg ik het toch echt benauwd. Duwen dan ,straks sta ik bij de buren aan hun garagedeur te trekken krijg ik zo een boze fransoos voor me, die me gaat staan uitschelden om 1 uur s’nachts en ik stamelend terug stotteren eh eh pardon monsieur je cherche madame Colette, gaat er door mijn hoofd. Ja hij gaat open. Aarzelend stap ik naar binnen ik roep nog een keer voor de zekerheid bonjour ,geen geluid , nou verder dan maar in het donker.Links voor me doemt er een klein trapje op ,ik graaf in mijn geheugen volgens mij gaat hij naar de keuken, al struikelend kom ik boven in de keuken aan, nu het licht nog vinden. Even later sta ik bij de voordeur en kan iedereen binnen laten , de opluchting straalt van hun gezichten ,mijn broer en een vriend zijn wel toe aan een beetje ontspanning ten slotte hebben zij er meer dan 10 uur over gedaan met een vrachtwagentje dat drie keer zijn laad vermogen had overschreden ,en zwaar overhelde in ieder bocht.
Luid converserend over de hachelijke momenten van hun tocht gaan we zitten in het restaurant van Hotel du Saumon ,of moet ik nu zeggen ons Hotel du Saumon een meer dan 250 jaar oud zandstenen gebouw op de hoek van de hoofdweg met meer dan 60 louvre luiken en nog volledig in zijn originele staat ,van binnen en van buiten ,dat al meer dan 150 jaar dienst doet als hotel/restaurant met als enige upgrade dat het hotel in 2001 volledig van alle moderne gemakken is voorzien . Zouden er ook gasten zijn zegt maarit ?. Opeens treft het me we hebben een Hotel ,iets zachter jongens je weet maar nooit hoe gehorig het hier is. Maarit gaat op zoek naar het gastenboek maar hoe ziet zoiets eruit als je het nog nooit onder ogen hebt gehad , tevergeefs. Terwijl ik op zoek ga naar wat te drinken gaat Maarit alle kamers maar eens langs,voorzichtig probeert ze alle deuren en elke keer als ze denkt dat een kamer leeg is hoor ik haar Oh Pardon zeggen en met een rood hoofd komt ze terug.
2 van de negen kamers zijn leeg zegt ze, daar moeten jullie maar slapen tegen mijn broer ,en tegen mij zal ze al al haar spullen uit ons huis hebben gehaald ?.Voorzichtig doen we de deur naar ons appartement open,links in de woonkamer liggen her en der dozen kleren stoelen en alles wat er op wijst dat er iemand aan het verhuizen is .Voorzichtig en zachtjes roepend ‘’Colette’’ ,’’Colette’’ gaan we verder met wat Jaques Coustau zou zeggen zi quest to the unknown .
Na alle kamers in ons appartement grondig uitgeplozen te hebben op enig teken van leven is de conclusie niemand thuis .De vermoeidheid slaat hard toe en we gaan maar gedrieen op een deken op de grond slapen om de volgende dag in ons franse bestaan wakker te worden.

Bonjour hoor ik iemand vaag zeggen ,het is ochtend en de zon staat al hoog aan de hemel,ik doe mijn ogen voorzichtig open en bekijk de kamer waarin ik lig.Muren van licht blauw en een oude deur met glas in lood vergezeld door een vloer van eiken ,de combinatie klinkt als een recept uit een franse menu kaart en het bevalt me,toch komt daar weer die donderwolk vol met een regen van vragen over het hoe en het wat we gaan doen in dit franse bestaan ,ik sta op en vervoeg mij richting het geroezemoes beneden.
In het restaurant staat een lange tafel vol met een frans ontbijt al op ons te wachten en ik denk ook al is het fout ook al is het goed dit is zoals een ontbijt zijn moet.Vers gebakken croissantjes met jam een pain au chocolat ,veel te sterke koffie, jus d órange en een stokbrood,heerlijk. Colette onze verse franse would be partner (40jr zwart haar slank en een beetje hittepetitterig) voert het hoogste woord en naar het schijnt gaan we direkt aan de slag .
Waar ik nog het gevoel had op vakantie te zijn (denkend aan die langzame fransen die in de lome hitte verloren tijd verloren laten gaan )zit ik in een spraakwaterval van onsamenhangendheid te kijken naar iemand die niets anders doet dan alles even tussendoor (later zal blijken dat volgens haar haar werk bestaat uit tussendoortjes )ontbijtje klaar zetten ,tussendoor even kamertje schoonmaken daar weer tussendoor even koffers wegbrengen ,maar eerst tussendoor even de lunch doen ,en tussendoor even boodschappen doen, en dan wis en waarachtig rustig een uur staat te keufelen aan de telefoon ,terwijl er nog duizend andere tussendoortjes te doen zijn. En de kok geergerd staat te wachten met haar net zorgvuldig gebraden eten, waarvan de geur al vooruit het restaurant in huppelt, de klant al beroerd maar zijn honger nog lang niet kan stillen, daar zij nog in de keuken staat.je begrijpt ik en colette gaan niet zo goed samen, maar Maarit gaat met iedereen goed, dus maakte ik me geen zorgen.En algauw dwalen mijn gedachten af en staar ik naar de jaren 20 inrichting van ons restaurant,mijn blik blijft rusten op de prachtige houtnerf geschilderde lambrizering,een trompe l oueil (waar al 80 jaar iedereen omheen schildert) en de zonnestralen die speels door de glas in lood raampjes van ons entree halletje schijnen.
Ik denk terug aan hoe wij aan dit hachelijke avontuur zijn begonnen .Ik zie ons nog zo zitten in de keuken van het huis van mijn schoonouders, ik net failliet gegaan met onze fabriek in hondenkoekjes, mijn schoonvader met zijn bedrijfje in het verkopen van huisjes in de franse ardennen ,mijn schoonmoeder en maarit. Zoals altijd leg ik mijn ideeen en problemen gewoon ronduit op tafel, en zo komen wij op een discussie over de toekomst ,wat gaan we doen daan ,(zou engi benji zeggen) en ik wist het niet. Solliciteren ,niet makkelijk voor iemand die altijd eigen baas is geweest ,opnieuw beginnen ,eigenlijk was ik daar te moe voor ,naar Frankrijk zegt Maarit dan, en ik natuurlijk sarcastisch en wat gaan we daar dan doen? ?putje scheppen?. Nou sprak het idee van naar frankrijk gaan mij eigenlijk altijd al aan(terug denkend aan mijn gelukzalige jeugd met lange vakantie’s in Saint tropez, dat toen nog o zo eenvoudig was) verlegde ik gauw mijn blikveld naar deze regio, ja zeg ik best een goed idee maar dan iets doen wat je bij huis kan doen, waar we otje lopend naar school kunnen brengen,en waar we geen stress meer hebben (mijn utopia). ok de optie’s 1) een goedkoop boerderijtje kopen maarit blijft nog even werken als technisch tekenaar om de ods and ends aan elkaar te kunnen knopen, ik deze verbouwen tot chambre d’hotes en dan maar hopen dat het gaat lopen.Nou nee een beetje te onzeker.2)een baan zoeken in frankrijk ,en dan maar zien .Nou nee banen liggen niet voor het oprapen in franrijk. En dan mijn schoonvader ik heb nog een hotelletje te koop in de franse ardennen, (en uiteen spatte mijn bubbel vol ideeen van zuid frankrijk) .Zullen jullie daar niet eens gaan kijken? .En gek genoeg het idee sprak me nog aan ook, ok geen strand geen zon maar ook geen stress, wel otje lopend naar school ,en iets doen bij huis .En wat nog belangrijker is, het hotelletje heeft al een begin omzet .Mijn zakelijk verstand neemt het gauw over van mijn dromerige fantasie, en we spreken af eens te gaan kijken.2 weken later is het zover. Waar ik dacht terecht te komen in achenebbisj Frans zootje, viel de charmante eenvoud van het hotelletje als een warme deken over me heen .En toen bleek onze franse would be partner ook nog engels te spreken ,en waren de kamers fantastisch.Ik kon het niet geloven.In mijn hoofd was ik al aan het inrichten, en ik wist, dit moest het dan maar worden stap 2 in ons leven emigreren naar de franse ardennen.
Nu nog even het hoe en het wat financieel, een goed gesprek tussen alle medezeggenschap hebbende; mijn ouders, mijn schoonouders, familie, vrienden, kennissen ,vage kennissen. Wij kwamen er niet echt uit .Na al die opinies te hebben aangehoord viel de beslissing maar niet .totdat mijn schoonvader ons een borreltje inschonk, en de historische woorden sprak,ik zou het gewoon doen.
Dit komend van de meest conservatieve man die ik ken,die er altijd een andere mening op nahoud dan mij, gaf bij mij en maarit de doorslag. We zijn ondertussen al wonend in frankrijk al 1,5 jaar vele gesprekken met de burgemeester, de bank,notaris ,chambre de commerce, en een heuse opleiding ;Hoe start ik een bedrijf in frankrijk, een totaal ander plan tot overname dan bij aanvang verder.En nog zijn niet alle papieren getekend .Maar we wonen ,leven en werken in frankrijk, zoals bij ons borreltje besloten.
En echt ondanks alle onzekerheden genieten we.

Ons dorp is zo klein

Een gesprek tussen de kok en de burgemeester.
Zeg kok, ja monsieur le maire vertel nog eens hoe je een heerlijk stukje côte de porc a la charcuterie klaar maakt .
Nou monsieur le maire je laat een mooi côte de porcje lekker bruin sauteren in de pan met fijne boter, vervolgens bewaar je deze warm en voeg je aan het overblijfsel in de pan een soeplepeltje azijn toe ,een beetje zout een beetje peper en een half glas witte wijn .Lekker in laten koken en op het laatst wat kappertjes of fijn gehakte augurkjes toevoegen .En dan de hele saus over je côte de porcjes poseren, en klaar.
De burgemeester staat er likkebaardend naar te luisteren, en zegt ja dat is lekker. Maar burgemeester ?, zegt de kok, toen mijn vrouw een lekker côte de porcje aan u voorstelde ,bestelde u toch een vis.Nou dat komt zo zegt de burgemeester.Mijn vrouw en ik, zijn al geruime tijd alleen vis aan het eten .Op zich niet erg want vis kun je natuurlijk op zeer vele manieren bereiden, en je hebt zeer veel soorten vis .Ja maar ik zie dat u meer van vlees houdt dan van vis zegt de kok .dat is ook zo beaamt de burgemeester maar vlees is zo duur in deze regio .
Dus hebben mijn vrouw en ik besloten daar wat aan te doen.
Hoe gaat u dat dan doen ? vraagt de kok.
Ach het is eigenlijk heel simpel zegt de burgemeester, hoe minder vlees ik koop, hoe vaker de slager blijft zitten met zijn voorraad vlees .En hoe groter de voorraad hoe lager de prijs. En wanneer gaat u dan weer vlees kopen vraagt de kok . Zogauw de prijs van vlees onder de prijs van vis komt zegt de beste man.Maar hoe kan dat dan, zegt de kok, als het zo is wat u zegt en u blijft maar vis kopen, dan daalt de prijs van vis, doordat u er meer van inkoopt.En de viswinkel dus groter kan inkopen, en het gunstiger kan aanbieden aan u. Dan stijgt de prijs van vlees ,omdat de slager geen grote hoeveelheden kan inkopen. Dus komt u nooit meer aan het eten van vlees toe.Zegt de kok. ach er is altijd nog een groenteboer, zegt de burgemeester, en loopt hoofdschuddend weg, denkend over zoveel stupiditeit van de kok.

Je leert te Leven



Je leert te leven
Met het vandaag het moment het even
Het doel is niet het streven
Het streven is het doel
Iemand die alles heeft bereikt wordt niet benijd
Maar degene die dit begrijpt
geluk zit niet in materiele zaken
maar in de dingen die een mens echt raken

dinsdag 27 februari 2007

Hond in de pot

Zoals gezegd, ik ben nu “kok” in ons eigen franse restaurant.Nooit gedacht, dat ik ooit zoiets zou gaan doen.
Niet dat het koken mij al die jaren heeft tegengestaan, alleen vroeger was ik gewoon te moe om ook maar iets na het werk te doen .Wel normaal als je werkweken van meer dan 60 uur gewend bent in onze hondenkoekjes fabriek.Ja je ziet het goed, van fabrikant van hondenkoekjes, naar kok in frankrijk.En toch hoe bizar het ook klinkt.Er zijn zeer veel overeenkomsten. Bij allebei de banen gaat het om recepten ,en de bereiding van recepten.En geloof mij, honden(bezitters) zijn tegenwoordig net zo veeleisend als franse klanten .En beide kopen je produkt niet meer, als het hun 1 keer niet is bevallen .Zelf denk ik dat de honden(bezitters) iets veeleisender zijn dan onze gemiddelde franse klant. Waarom ? een franse klant is een Fransoos. In Nederland is het zo, dat iedere Nederlander is geacht de wet te kennen, (wat bijna nooit het geval is) .In frankrijk is het zo, dat iedere Fransoos is geacht eten te kennen.Tenminste dat denken ze. Het is mij opgevallen ,dat ik nooit klachten krijg over iets te gaar gekookte haricot vers, of enig andere klacht. dat doet je denken. Of ik kook geweldig, of er is iets anders aan de hand.Dit laatste is meer voor de hand liggend denkt u niet ??.Toen ik net met koken begon was ik zo onzeker over het resultaat ,(want je staat niet in een snackbar in Nederland maar in het culinair episch centrum van de wereld) , dat ik na het uitserveren steeds vroeg aan Maarit die de mensen bedient,” vonden ze het lekker”, heb je dat wel gevraagd”, en wat voor een antwoord ze ook gaf ik was er niet tevreden mee. Dan maar eens opletten in het restaurant, zodat ik met eigen ogen kan zien wat er aan de hand is. Iedereen at alles met smaak op.Niet 1 keer, maar iedere keer. Er zal toch wel eens iemand iets niet lusten, dacht ik bij mezelf ??.Maar nee, altijd wordt alles lekker weggesmikkeld.Hooguit ,wanneer ik in een iets te gulle bui wat teveel heb opgeschept, blijft er wat op het bord liggen .Anders niet. dat doet je denken niet ??.Volgens mij is het zo.Met inachtneming dat ieder Fransoos is geacht eten te kennen, gecombineerd met des fransen eigen trots ,dat als jij als kenner iets uit een ogenschijnlijk heerlijke menukaart, en niet in twijfel te nemen capaciteit van de kok ,(waarvan je niets weet !!), iets niet lekker vindt ,dan heb je gewoon voor jou smaak niet de juiste keuze uit de kaart gemaakt.Het is nooit slecht bereid, of de schuld van de kok. En over hoe het eten eruit ziet daar valt niet over te twijfelen.Want daar zorg ik natuurlijk voor. Hetzelfde gaat op voor wijn keuze ,niet iedere Fransoos is een sommellier, eerder iemand die in gezelschap en voor het bedienend personeel niet zijn gezicht wil verliezen, en toe wil geven dat hij de verkeerde keus heeft gemaakt .Vandaar dat altijd alles in hun maagjes verdwijnt. Heel anders dan koken voor Nederlanders die eerder geneigd zijn eten wat ze niet lusten terug te sturen , zonder enig vorm van gene what so ever.

La grande cuisine Francaise


Tegenwoordig luister ik alleen nog naar de franse radio in de auto, niet erg interessant maar het is goed voor mijn Frans.Zoals ook laatst ,ik ben op weg naar een klusje zet de radio aan, en op de achtergrond hoor ik het gewouwel van een spelletjes show waar mensen een liedje kunnen aanvragen .Net op het moment dat ik denk ,wanneer zal ik eens alles begrijpen wat ze zeggen.Komt er een cuisinier op de radio, met zijn aanvraag voor zijn favoriete nummer. Onbewust begin ik wat beter te luisteren, want sinds 7 weken ben ik zelf kok in ons franse restaurant.
De presentator vraagt aan de kok, in wat voor een soort restaurant de man werkt.En hij zegt dans une restaurant de la grande cuisine Francaise, niet in een Italiaan ,of een snackbar, of gewoon een restaurant .Ik denk aan een zelfde voorval in Nederland, op de radio.Waar een kok trots beweerde vandaag kroketten met frites op het menu te hebben.Nee in een restaurant de la grande cuisine Francaise. arrogantie ?, nee ,gewoon een blijk van trots voor het franse koken. niet dat dit koken beter is als het koken in andere landen.Want negen van de tien keer heeft een Fransoos ook niets anders geproefd dan la grande cuisine Francaise.Dus die vergelijking kan hij niet trekken .Nee deze man is gewoon trots op de recepten, uitgevonden door een paar honderd jaar aan chefkoks, die waarschijnlijk ieder ingredient onder de loep hebben genomen ,en geprobeerd hebben alles te verbeteren wat hun voorgangers hebben uitgevonden. Anders dan in nederland ?.. Nee.. alleen ,wie spreekt met trots over hutspot of andijvie stampot.Als je klinkende namen ,als boeuf bourguignonne, en terrine de campagne, kan proeven als je ze alleen al op de menu kaart ziet staan. En toch onderschat onze eigen keuken niet ,want een boeuf bourguignonne ,is eigenlijk niks anders dan een stoofpotje.En de terrine de campagne lijkt wel erg op gebraden gehakt, alleen zie je deze nooit bij ons als entree op de menukaart staan .De fransen denken alleen anders, alles wat uit eigen land gehaald kan worden ,en dan nog het liefst bij een ver afgelegen boerderijtje waarvan de eigenaar niks anders te doen heeft dan het letten op het rijpen van zijn eigen gemaakte kaasje, is beter dan geimporteerd product terwijl wij geneigd zijn vreemde culturen te ontvreemden en een beetje te vernederlandsen. De vraag blijft wie was er het eerst het stoofpotje of de boeuf bourguignonne, de hollandse pot of La grande cuisine Francaise.

De nederlandse kolonisten

Lees je een boek of een tijdschrift over frankrijk, of liever gezegd Nederlanders in frankrijk dan zijn het al gauw de verhalen van de leuke knulligheid van de franse dorpjes in de Provence waar ze voor ‘weinig’ een huisje op de kop hebben kunnen tikken en waar het O zo leuk is om de burgemeester ieder jaar met oud en nieuw oliebollen te brengen en als traktatie een fles jenever cadeau te doen als er weer eens het jaarlijkse feest in het dorp is. Tot zo ver geen nieuws .Wat deze zelfde Nederlanders vergeten te vermelden is ons typisch Nederlandse kolonisten gedrag in den vreemde, we zouden toch beter moeten weten na honderden jaren overheersing in de overzeesche gebieden, maar nee. Niet dat wij de Fransen aan enig beleid gaan onderwerpen in den vreemde (alsof een Fransoos zich iets laat zeggen door een Nederlander) nee ik schrijf over ons typische claim gedrag van ik was hier het eerst. Ook al bestaat een dorp al duizend jaar ,als de eerste Nederlander een feit is zal deze dat dorp claimen als zijnde zijn leuk en lieftallig dorpje, zijn burgemeester en zijn omgeving en wee je gebeente als jij als nieuwkomende mede Nederlander ook maar 1 stap in de buurt van dit of andere omliggende dorpjes een huisje probeert te bemachtigen .Waar de Fransoos de Nederlandse invasie als een goed en een slecht teken beschouwt, goed om dat meer mensen die een dorp bewonen de leefbaarheid van een dorp garanderen en slecht het zijn buitenlanders en het dus maar op de gulden middenweg gooit. zal de eerste Nederlander ten alle tijden zijn gebied verdedigen tegen een eventuele invasie van medelanders. Niet vertellen dat hier nog drie huisjes voor niks te koop staan en vooral net doen alsof je Frans bent als er een Nederlander toevallig je huis passeert.
Het favoriete tijdverdrijf is dan ook het in het Frans uitleggen aan een medelander als deze de weg vraagt waar hij of zij gaan moet,dit alles met een overduidelijke Nederlandse RR en op de achtergrond het enige in de wijde omtrek goed in de verf zittende huisje met provencaals blauw geschilderde luikjes terwijl de overheersende luiken kleur in de omgeving toch meer naar afgebladdert bruin neigt.Zo ook laatst in ons Hotel in Buzancy.
Met enig schroom kwam er overduidelijk een Nederlands stel ons restaurant binnen om wat te gaan eten. Op het eerste oog niks aan de hand zou u denken totdat er een gesprek tot stand was gekomen.Deze lieve naieve mensen vertelden dat ze expres het hele jaar niet in ons restaurant waren wezen eten(wat op zich al een opgave is daar wij het enige restaurant in de wijde omtrek zijn) verrast door zoveel openhartigheid wilden wij toch de reden weten. Nou zat het zo dat deze mensen uit een naburig dorpje kwamen waar onze franse compagnon naartoe was verhuist, deze mensen hadden echter begrepen met hun hoogst waarschijnlijk slechte frans dat niet onze franse compagnon maar wij naar dit zelfde dorpje waren verhuist maar dat wij daar dan ook van plan waren om een chambre d’hote te beginnen en zo nog meer verderfelijke medelanders naar dit gebied te lokken en klaarblijkelijk zat hun dat zo hoog dat ze als wraak maar niet meer in ons restaurant zijn gaan eten alsof wij ze zouden missen van die mensen die twee potten thee zetten van 1 zakje zou mijn moeder zeggen en alleen maar 1 keer per jaar geld uit geven aan een menu du jour voor 11,50 en daar niks anders te drinken bij bestellen dan een karaf d ‘eau want die is bij wet voorgeschreven gratis in La Republiek.
Gek he dat apartheid een Nederlands woord is.

Als Ot in Frankrijk


Maarit en ik hebben een zoontje je kent ze wel blond lang haar blauwe kijkertjes en volledig in de skate look,
Neerlands trots in bange dagen , plaats deze gedachtegang in een schooltje met overwegend donkere kort en strak geknipte haartjes met voor jongens donker groen en meisje de wat frivolere kleurtjes kleren en u zult ook zien dat dit een opvallende verschijning is. Ons allochtoontje is dan ook cool op school cool met aan het eind een extra le (cool le) hij spreekt namelijk Frans. Ons allochtoontje gaat al vanaf de eerste dag dat we hier zijn naar school ,let wel toen was hij nog drie. Geen peuter schooltje maar 5 dagen in de week met een livre de science en een livre de poezie. Maandag tot en met zaterdag van 8 tot 11,30 en van 13,00 tot 15,55 uur woensdag en zaterdagsmiddags vrij, school dus. Waar ik met medelijden kijk naar al die kinderen die van heinde en verre met de schoolbus worden opgehaald om een uur of zeven s óchtends , huppelt ons allochtoontje s’ochtends naar school hier en daar salut roepend naar de naar mijn mening veel te oude kinderen die natuurlijk allemaal die buitenlander onze Ot kennen. Geen mens in de wijde omtrek weet niet dat Ot bestaat , loop je over een brocante ergens 30 km verderop roept er nog iemand salut Ot en met het wel bekende handje schudden worden de beleefdheden dan uitgewisseld .Je zult begrijpen we zijn trots op Ot . Zoals gezegd Ot spreekt frans althans in het begin waren het meer de klanken veel ous en vous en blee’s en blaa’s maar nu volledig grammaticaal correct Frans met het daarbij behorende streek dialect. Dit veroorzaakt dan ook de nodige versprekingen in zijn nog lang niet door ontwikkeld Nederlands. Hoor je Otje een sinterklaasliedje zingen dan hoor je al gauw zie komt ginds de stoomboot en bij cowboytje spelen heeft hij menig mensen neergeschiet een bron tot vermaak dus en dat weet hij (die kleine arrogante opdonder). Otje heeft in ons hotel een speelkameraadje Phillipine genaamd de dochter van onze kok in de middag , een erg intelligent kind dat al op haar vierde menig woord kan schrijven .ze is niet echt een vriendinnetje (ze is een beetje te kattig voor otje zijn smaak) maar ze vermaken zich met elkaar, dit kindje spreekt al menig woord nederlands en vertelt onze allochtoon vaak wat wel en niet mag op zijn Nederlands en zo krijgt ons dorp langzaam een soort vernederlandsing terwijl wij graag zouden verfransen ,over integratie gesproken. Ot leert van Sandrine (zijn Maitresse) Frans en op zijn beurt leert hij Sandrine Nederlands. En dus hebben wij nu dan ook een soort tolkje in huis met franse chansons zingend en duidelijk franse trekjes in zijn doen en laten , hilarisch om te zien. En elke keer weer als ik ons allochtoontje van school zie komen denk ik , leven als Ot in frankrijk zo gek nog niet.

Later als ik groot ben wil ik net zo zijn als Ot
Openhartig vrij en vrolijk en alle meisjes vinden je hot
Tweetalig frans en Nederlands met een beetje te veel R
Een echte dorpsbewoner ,maar dan eentje met flair.